Chwile ulotne :(

Parę dni temu..

jadę autobusem z punktu A do punktu B... mało istotne..

Jadę sama- bez dzieci, telefon padł i tkwi w kieszeni, a ja mam czas na to by obserwować...

Ludzi obserwować...

Siedzę bokiem, a więc widzę wszystkich.. tych z tyłu troszkę mniej, ale ciągle dostrzegam.. 

jak jedna kobieta słucha muzyki przez słuchawki i patrzy w okno...

nieobecna... 

ciekawe o czym myśli ...

druga czyta gazetkę...

dwie młode dziewczynki wracają ze szkoły i nagadać się nie mogą...

każdy ma swoją historię życia..

a z przodu, bliżej mnie siedzi babcia... taka słodka babuleńka..

zadbana, uśmiechnięta i gotowa do wyjscia... z błyskiem w oku... z taką dobrocią wypisaną na twarzy...

autobus staje...

Babuśka wstaje bardzo powolutku, trzyma się poręczy i małymi kroczkami zmierza do wyjscia... 

dość nieporadna, ale daje sobie radę... wychodzi...

autobus rusza, a ja ją ciągle widzę.. zmierza do domu na przeciwko przystanku autobusowego... wchodzi po schodkach... bardzo wolno...

otwierają się drzwi i wybiegają dwie małe dziewczynki...

łapią ją za ręce i pomagają wejść do domu...

niesamowita radość Babci i tych malutkich dzieci... magiczna chwila!

jak cudownie mieć swoich dziadków i dziadków dla swoich dzieci...

Takich dziadków niezwykłych...

oddanych wnukom...

skłonnych poświecić wszystko, by z nimi spędzać wolne chwile

z własnej woli i od serca 

z miłością do nich

mamy to szczęście ...

ja miałam mieszkając w Polsce i tutaj mi bardzo brakuje, ale za to moje dzieci dostają podwójnie :)

cieszy mnie widok zaufania dzieci do dziadków niemalże jak do rodziców.. 

radość na ich widok czy nawet reakcja na głos w telefonie...

bezcenne...

i tak sobię myślę... czemu to życie tak szybko ucieka, czemu nie możemy być zawsze przy swoich bliskich, tych których kochamy.. 

wychowujemy się z dziadkami, rodzicami, a ich nagle zaczyna brakować... i nas kiedyś zabraknie naszym dzieciom ... smutne

cieszmy się chwilą, 

zdrowiem i miłością ...